Volume 5 • Isyu 8 • Agosto 2020
Ang Uplift Family Services ay isang ahensyang may kaalaman sa trauma, na nagbibigay ng buong tao na pangangalaga sa pamamagitan ng resilience-oriented, data-driven, culturally sensitive na mga serbisyo. Naniniwala kami sa kapangyarihan ng pamumuhunan ng kawani, adbokasiya at pakikipagtulungan habang nakikipagtulungan kami sa mga indibidwal, pamilya, at komunidad upang gumaling mula sa malawakang epekto ng trauma.
Hip Hop at Pagpapagaling
Ni Anthony Pineda, Wraparound Intervention Specialist, SCC
Ang trauma ay isang termino sa mundo ng kalusugan ng isip, ngunit ano ang mangyayari kapag nag-iisa ka sa iyong paglalakbay sa trauma? Ang trauma ay lumilikha ng mga paradigma para sa mga tao, binabago ang pananaw ng katotohanan, at nagdadala ng mga pagkakataong bumuo ng mga kasanayan.
Na-normalize ang trauma para sa akin, at ang aking kulturang Latinx ay nag-iwan sa akin ng ilang mga opsyon sa loob. Hindi namin pinag-uusapan ang aming mga problema. Sa katunayan, madalas tayong kumilos na parang walang mali (deeply rooted in pride). Mula sa pang-aabuso sa droga hanggang sa karahasan sa tahanan hanggang sa emosyonal na pang-aabuso, madalas akong napipilitang mag-navigate sa mga larangang ito ng digmaan na may kaunting suporta.
Ano ang mangyayari sa mga taong walang access sa kalusugan ng isip, o kapag hindi napapansin ng mga opisyal ng paaralan at ang sarili mong pamilya ay dumaranas ng maraming isyu? Karamihan ay nahuhulog nang mas malalim at mas malalim sa kawalan ng pag-asa. Gayunpaman, marami ang hindi na gumaling habang ang ilan ay nakalabas.
Iba ang journey ko sa trauma. Ito ang dahilan kung bakit pinili kong magtrabaho sa larangang ito.
Hindi ako inalok ng mga therapeutic services hanggang sa ako ay nasa hustong gulang. Sa kabutihang palad, mayroon akong kultura upang tumulong sa aking pagpapagaling, ngunit hindi ito ang aking kulturang Latinx (nakatulong ito sa ibang pagkakataon). Nakikilala ko ang kultura ng Hip-hop. Ang musika ay nagbigay sa akin ng hindi na-filter na access sa aking trauma at sa unang pagkakataon ay pinayagan ako sa aking sarili. Nagsimula ako sa pagpapahayag at na humantong sa kasiningan, na humantong sa akin patungo sa pagpapagaling. Ang pagkamalikhain ay nakapagpapagaling. Ito ang dahilan kung bakit tayo bilang mga tao ay nakaligtas.
Ang trauma ay nananatiling konektado sa memorya, parehong utak at katawan. Nakikipaglaban ako sa mga trauma trigger pa rin hanggang ngayon. Ang Trauma work ay isang proseso, at habang ako ay masigasig na nagtrabaho sa pagkuha ng mga kasanayan upang pamahalaan ang mga nag-trigger, ang pangmatagalang epekto ng trauma ay magiging isang panghabambuhay na gawaing isinasagawa. Ang paggamit ng musika upang mailapat ito sa panterapeutika ay nangangailangan ng kaalaman, pagsasanay ng nasabing kultura, at kakayahang mag-isip nang higit sa itinatag na mga hangganan. Ang musika ay nagbigay sa akin ng kamalayan kung ano ang trauma sa pamamagitan ng paglalantad sa akin sa iba na nakaranas ng trauma. Ang kamalayan na iyon ay naging pagmuni-muni, kaya naalis ako sa estado ng pag-iisip na aking kinaroroonan.
Ang paglipat sa isang pagsasanay ay nakatulong sa akin na higit na mapawi ang mga damdamin at iugnay ako sa iba't ibang mga damdamin. Walang pinagkaiba sa paghiling sa isang kliyente na makisali sa iba't ibang mga pag-uugali upang magtatag ng baseline para sa pagtatrabaho sa mga partikular na layunin. Ang hamon ay nagmula sa pagsisikap na gawin ang mga trauma na ito habang ikaw ay isang taong may kulay. Ang rasismo ay isang pangunahing trauma na nararanasan natin sa America, madalas kahit na bago ang mga isyu sa tahanan. Iba ang pakikitungo, iba ang kausap, sinabihan na subukan lang.... huwag na huwag mangarap. Sa buong karera ko sa high school, walang nagsalita sa akin tungkol sa mga pangarap, pagbisita sa kolehiyo, o layunin. Mayroon akong mga tao na sumusuporta sa akin sa paaralan sa panahon ng krisis, ngunit higit pa doon ay "hayaan mo siyang" mentalidad. Ang kultura ng hip-hop ay nagbigay sa akin ng pananaw, layunin, at pagpapagaling. Sa kabila ng walang guro na nagtuturo sa akin patungo sa kolehiyo at ang mga tao ay naaawa sa akin sa pagkakaroon ng dalawang anak sa oras na ako ay 18 taong gulang, nakaupo ako ngayon dito at tina-type ito na nakamit ang 6 na degree sa kolehiyo. Isa akong anomalya. Itinulak ako ng sakit at trauma. Pagkatapos magsimula sa maling direksyon, inangkop ko ang paggamit ng trauma upang makita ang mundo sa ibang paraan. Iniligtas ng kultura ang aking buhay, natagpuan ako ng musika sa tamang sandali, at nasa akin pa rin ang trauma.
Ang trauma ay bahagi ng ating mundo. Marahil balang araw ito ay magiging mas kaunti kaysa sa kinakailangan, ngunit hanggang sa aminin natin ang epekto ng kapootang panlahi, kahirapan, at karahasan ang ating planeta ay patuloy na sasalot nito. Ito ay hindi isang walang pag-asa na sitwasyon kundi isang tunay, isa na nangangailangan sa atin na makita ang mga bagay nang naiiba at tapat. Ang trauma ay hindi natatangi sa akin, o sa iyo. Ang pag-access sa mga serbisyo at makabuluhang personal na gawain ay naghatid sa akin sa labas ng kadiliman. Maaaring pigilan tayo ng kultura, ngunit ang kultura kapag binigyan ng tamang lente ay maaaring magsulong ng kagalingan. Ang musika ay ang susi sa kaluluwa.
